Ik voel me een ongelofelijke muts. Echt. En ik voel me betutteld om het feit dat ik een enorme muts ben. Echt.
Want het mag niet meer. Het mag al jaren niet meer eigenlijk. Jip & Janneke. En al ben ik ze in real life nog nooit tegen gekomen deze zwart-witte mensjes, ik houd van ze. En ik houd van de overzichtelijkheid van de wereld van toen, maar dat is een generatiedingetje wellicht. Maar ik meng me niet meer in discussies over deze twee kartrekkers van het klassieke rollenpatroon. Want dan krijg ik het gevoel dat ik me moet schamen, en erger nog me moet verantwoorden tegenover mijn seksegenoten die zich zo hevig in een klassieke hoek gedreven voelen.
En weet je, ergens iets van vinden, of iets doen voor een goed doel, een levensmissie nastreven, het levert vaak kritiek op. Maar goed tussen de meningen over klassieke pareltjes in een overzichtelijke tijd zonder social media en anoniem je gal spugen en je verongelijkt voelen in een tijd waarin je alles mag zeggen en vinden, zit veel tijd en ruimte. En heel veel verschillende meningen.
Maar wat koop je er eigenlijk voor? En wat moet je er mee? Wat kun je er mee?
Moet ik medelijden hebben met mensen die kennelijk tijd over hebben, of enorm gefrustreerd, om overal wat van te vinden en dit te moeten ventileren? Moet ik mijn mond houden wanneer ik gewoon keihard in een hoek wordt gezet? Afdruipen toen ik als moeder van 5 kinderen, een fulltime baan, een plek in een gemeenteraad en nog wat nevenactiviteiten werd bestempeld van slecht moederschap? Eerst de gordijnen sluiten en dan pas met mijn kleinkinderen dicht tegen me aan “aah oma toe nog één verhaaltje” Jip & Janneke uit de boekenkast pakken?
Fijn he, al die meningen van pakweg 17 miljoen Medelanders. Je kunt er druk mee zijn. Of je kunt gewoon kappen met het aanhoren van meningen, het gebukt gaan onder meningen, een leven leiden aan de hand van de mening van anderen.
Dus ik oefen nu in het hebben van geen mening. En dat gaat me nog helemaal niet goed af. Ik vind namelijk best wat van het zijn van een “gedoogvrouw” in het bedrijfsleven omdat het quotum dat oplegt. Wanneer jij dat overigens prima vindt, dan vind ik dat ook. De laatdunkende opmerkingen over mijn, de zoveelste in de wereld, coach-zijn. De enigszins neerbuigende opmerkingen over dat ik nu toch maar fijn de tijd heb, na 20 jaar keihard werken en 5 kinderen opvoeden, om te zorgen en een eigen “bedrijfje” te hebben.
Maar het goede nieuws is dat ik geen mening heb over verschillende vormen en hoedanigheden, zeer diverse en uiteenlopende vormen van gezins- of relatievormen. Ik word warm van gelukkige mensen. Als er liefde is, wie ben ik dan om daar dan iets, onaardigs, van te vinden? En ik word ook blij wanneer dat een traditionele vorm van een gezinsleven is. Een papa die werkt, een mama die thuis haar leven leidt. Want als alles moet kunnen/kan, dan kan Jip & Janneke dus ook.
Ik streef vrijheid van keuze na, dan kun je de hele discussie over rollenpatronen, al dan niet klassiek aan de kant schuiven. Leven en laten leven, ook wanneer het dieren betreft. Doen, waar dat kan binnen de grenzen van toch al zoveel “moeten”, waar je blij en gelukkig van wordt. Wil jij die baan, of je nu man of vrouw bent in de hoogste regionen van een topbedrijf, streef het na, en laat je niet klein krijgen door mensen die het je moeilijk maken. Leef of werk jij in een omgeving waarin je geen eigen keuzes kunt maken, ook dan heb je een keus.
Lang Leve de keuzevrijheid! Dus vind eens wat minder en zoek eens wat meer. Naar de dingen die jou blij en gelukkig maken, of het gelukkig-zijn van die ander. Als het ergens kan dan is het hier, in ons land. En soms moet je heel veel overhebben of laten om je keuze na te streven, maar ook daar kun je niemand op afrekenen.
En als één van die vele coaches, het is tenslotte mijn passie, heb ik natuurlijk ook nog iets voor je om eens bij stil te staan de komende tijd:
- Wat gebeurt er met jou wanneer je eens consequent een week lang elke mening die bij je naar boven komt, voor jezelf houdt? Wat doet dat in de onderlinge relatie? En,
- Welke keuzes anders dan dingen die je nu doet of vindt, zou jij het liefst nastreven?
Laat me eens weten, ik heb geen oordeel, ik ben alleen nieuwsgierig.
