Dat schreef ik een tijdje terug op Instagram. Ik zet er wel vaker van die one-liners op. Stories zijn daar uitermate geschikt voor vind ik. En dan laat ik het los. Ben wel altijd benieuwd of iemand er iets mee doet, of van vindt. Soms hoor ik er niets op, een andere keer krijg ik reacties. Op deze post kwamen er meer dan gemiddeld binnen.
Vaak maak ik daaruit op dat gedachten gebaseerd zijn op angst. Voor afwijzing, op het gebrek aan zelfvertrouwen, opgedane teleurstellingen, perfectionisme, vastgeroeste overtuigingen….etc. etc..
Wanneer je je brein steeds voedt met deze gedachten dan gaat ie je vanzelf geloven. Want soms trapt ons brein, hoe ingenieus dit breiwerk ook is, gewoon overal in. “Stress” bijvoorbeeld is heel vaak gebaseerd op deze irrationele gedachten.
Want dat zijn het “Irrationele gedachten”. Ze zitten je altijd in de weg, belemmeren je enorm en blijken, na (zelf-)onderzoek, veelal niet eens te kloppen!
Maar wat nu wanneer je ze eens onderzoekt en blijkt dat je jezelf maar wat inprent? Wat nu wanneer je eens de andere kant op gaat denken? Wat zou er met je gebeuren wanneer je positieve affirmaties gaat inzetten? Ook dán gaat je brein lekker met je mee.
Nu is het wel heel gemakkelijk om te zeggen dat het eigenlijk allemaal aan jezelf ligt wanneer je niet van je stoel komt of stappen maakt in je carrière, depressieve gevoelens hebt of andere soortgelijke ellendigheid omdat je hoofd je in de weg zit. Soms heb je gewoon een handje van een ander nodig wanneer je met beide laarzen bent vastgezogen in dat drijfzand. En, niet te vergeten discipline en geduld om positieve gedachten een ommekeer te laten bewerkstelligen.
Op welk moment ben jij in jezelf gaan geloven?
